Akcja tej powieści toczy się na terenie prowincjonalnego polskiego szpitala w latach 30-tych XX wieku. Jej bohaterami są liczni, poważnie chorzy pacjenci oraz lekarze i pielęgniarki. Oprócz interesującej, nierzadko sensacyjnej i bulwersującej akcji oraz wyrazistych postaci, mamy tu też ciekawe realia dotyczące ówczesnych metod leczenia. Rzecz dzieje się w dwudziestoleciu międzywojennym. Opisane przez Michała Choromańskiego obyczaje i sposoby leczenia to już historia. Bohaterom robi się zastrzyki z heroiny, chronicznie chorzy przebywają w placówce latami, kobiet zgłaszających się na aborcję nikt nie nazywa zabójczyniami. Większość personelu mieszka na terenie szpitala, pielęgniarkami są siostry zakonne. Student Reinhort, u którego przed kilkoma laty zdiagnozowano gruźlicę płuc i kości, został umieszczony w gipsowym korytku, wyniesiony na werandę – i od tamtej pory leży nieruchomo na dworze. Nawet zimą, nawet nocą. W jednej ze scen przeczytamy o tym, jak potężna śnieżyca szarpie jego łóżkiem, a on, bezradny i całkowicie samotny, próbuje ocalić życie. Autor wykorzystał w niej swoje doświadczenia i przeżycia z pobytu w szpitalu. Przepełnia ją ogromne, wszechogarniające współczucie z chorym człowiekiem, zagrożonym śmiercią. Ciekawie rysuje się w tej powieści problem występujący obsesyjnie w całej twórczości pisarza – problem dobroci, która ogarnia człowieka wbrew jego woli i obezwładnia otoczenie, unieszczęśliwiając zarówno swój podmiot, jak i przedmiot, budząc u obu stron wątpliwości natury moralnej. Tekst ten świetnie by się nadawał na scenariusz tak modnych obecnie seriali szpitalnych.